ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ ΕΦΗΒΩΝ-1ο μέρος

(Σχολές Γονέων 2012-3)

Αυτοεκτίμηση Εφήβων (1^ο μέρος):

Η αυτοεκτίμηση ορίζεται ως: «η εκτίμηση της αξίας και της σημαντικότητάς μου και το να έχω την ικανότητα να είμαι υπεύθυνος για τον εαυτό μου και προς τους άλλους” . Παραθέτουμε τον παραπάνω ορισμό καθώς εμπεριέχει τόσο την προσωπική όσο και την κοινωνική ευθύνη (http://epapanis.blogspot.gr/2008/09/blog-post_12.html).

Η αυτοεκτίμηση βρίσκεται σε συνάφεια με αυτό που λέμε στον χώρο της ψυχικής υγείας ‘έννοια του εαυτού’: δηλαδή το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας (αυτοαντίληψη). Η αυτοαντίληψη σχετίζεται με τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν-οι σημαντικοί άλλοι.

Στην Εφηβεία, το άτομο βιώνει μεγάλες αλλαγές τόσο σωματικές και βιολογικές όσο και ψυχικές. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τις ψυχολογικές μεταπτώσεις και την ανάδυση συμπλεγμάτων.

Ο έφηβος χρειάζεται έντονη στήριξη σε όλα τα επίπεδα, κυρίως στα κοινωνικά και προσωπικά κομμάτια που προστίθενται στη ζωή του (υπευθυνότητα, επιλογή επαγγελματικής πορείας, επιλογή συντρόφου και σεξουαλικής ταυτότητας, στυλ και μόδα, πρότυπα κα).

Η στήριξη αυτή προέρχεται κυρίως από ΕΝΗΛΙΚΟΥΣ αλλά όχι απαραίτητα από τους συγγενείς. Η ηλικιακή φάση της εφηβείας επιτρέπει στο άτομο να εμπιστευτεί και καινούριους ανθρώπους του περίγυρου του.

ΟΜΩΣ, ενώ η στήριξη ενηλίκων  αρκεί για να παραμένει λειτουργικό ένα άτομο δεν σημαίνει ότι αρκεί και για το χτίσιμο θετικής αυτοαντίληψης. Σε αυτό παίζει ρόλο η στήριξη ΣΥΝΟΜΗΛΙΚΩΝ. Η ομάδα των συνομηλίκων επηρεάζει τον κοινωνικό (φιλίες, συναισθηματικές και διαφυλικές σχέσεις) τομέα και το σωματικό τομέα (αθλητική ικανότητα, εμφάνιση).

Η δική μας συμβολή ως γονείς σχετίζεται με την ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ, την ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗ, την ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ, την ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΡΟΤΥΠΩΝ. (συνεχίζεται)

ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΛΕΤΗΣ για παιδιά ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ (Νο 2)

(Σχολές Γονέων 2012-3)

            ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΛΕΤΗΣ για παιδιά ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ (Νο 2)-ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ:

Συνήθη λάθη που κάνουμε οι γονείς:

Τα πιο συνήθη λάθη που κάνουμε εμείς οι γονείς, σχετίζονται με την διαχείριση της συμπεριφοράς του παιδιού μας, και όχι με το αν και πόσο το διαβάζουμε

Διόρθωση λαθών:

Για να επέλθει επιδιόρθωση αυτών των λαθών, είναι σημαντικό να συζητήσουμε για τα ΟΡΙΑ. Όλα τα «λάθη» που γίνονται στον τομέα της μελέτης στο σπίτι σχετίζονται με την διαστρεβλωμένη αντίληψη την έννοιας ΟΡΙΟ και πώς τα όρια μπορεί να εφαρμόζονται και στο θέμα του διαβάσματος.

Το θέμα των ορίων θα το δούμε πολλές φορές σαν θέμα στις φετινές σχολές γονέων. Είναι σημαντικό να κρατήσουμε ότι τα όρια αποτυγχάνουν σε μια οικογένεια όταν προσκρούουν πάνω σε θέμα συμπλεγματικά των γονέων.

Ένα απλό παράδειγμα αποτελεί ο φόβος των γονέων για τη ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ.  Αν δεν υπήρχε αυτός ο φόβος δεν θα είχαμε όλες αυτές τις πιέσεις, στο σπίτι.

Οι αιτίες της σχολικής αποτυχίες είναι:

·       Σωματικός παράγοντας:

Σε αυτόν τον τομέα ανήκουν όλα όσα σχετίζονται με την υγεία του παιδιού. Σίγουρα η οποιαδήποτε ασθένεια ή και μικροενόχληση είναι παράγοντες που κάνουν το παιδί να αποσπάται και να μην έχει κέφι για διάβασμα. Σκεφτείτε ότι αν το παιδί έχει πρωτο- βάλει σιδεράκια είναι πιθανό να επηρεαστεί το διάβασμά του.

Η στέρηση του παιχνιδιού αλλά και η στέρηση του καθαρού αέρα είναι στοιχεία που ρίχνουν τις λειτουργίες του παιδιού και δεν το αφήνουν να αποδώσει όσο ίσως θα απέδιδε σε συνθήκες χαλαρής καθημερινότητας.

Επίσης, εδώ θα συμπεριλάβουμε τις περιπτώσεις όπου υπάρχει κακή λειτουργία των αισθητήριων οργάνων. Έτσι, ένα παιδί που δεν βλέπει ή δεν ακούει καλά είναι λογικό να μην μπορεί να αποδίδει στο βαθμό που το κάνουν οι υπόλοιποι συνομήλικοι του.

Για αυτό είναι σημαντικό να γίνεται αισθητηριακός έλεγχος συστηματικά στα παιδιά μας (ακοόγραμμα, αν υπάρχουν υποψίες μειωμένης ακουστικής οξύτητας) και οφθαλμολογικός έλεγχος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

Τα παιδιά μας είναι σημαντικό τόσο να παίζουν σε καθημερινή βάση όσο και να βρίσκονται σε καθαρό αέρα.

Επιπλέον, το παιδί χρειάζεται 10 ώρες ύπνο την ημέρα, κάτι που δεν τηρείται στις μέρες μας λόγω των ενασχολήσεων  του παιδιού.

Τα όρια και το να είναι τακτικό στο πότε θα διαβάσει, πότε θα παίξει και πότε θα πέσει για ύπνο είναι κάτι που τα βοηθάει.

·       Γνωστικός παράγοντας:

Αφορά το γεγονός ότι τα ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΑ  παιδιά είναι αυτά που έχουν δείκτη νοημοσύνης στο μέσο όρο των παιδιών της ηλικίας του. Ωστόσο υπάρχουν τα χαρισματικά παιδιά (με IQ που υπερβαίνει το μέσο όρο των συνομήλικων παιδιών, αλλά και τα παιδιά με νοητική υστέρηση.

Τα παιδιά στα οποία φαίνεται η καθυστέρηση είναι και η περίπτωση που οι γονείς θα μεριμνήσουν για να μπουν σε κάποιο ειδικό σχολείο.

Υπάρχουν, όμως, και παιδιά τα οποία δεν έχουν εμφανή σημάδια νοητικής υστέρησης και απλά δείχνουν μια δυσκολία.

Αυτά τα παιδιά δεν θεωρούνται καθυστερημένα νοητικά απλά έχουν μια γενική δυσκολία στην κατάκτηση σταδίων και για αυτό είναι καλό να ανατρέξουμε στο ιστορικό τους και να δούμε πόσο αργοπόρησαν να ισορροπήσουν το κεφάλι τους, να βαδίσουν ή να μιλήσουν κα ( να κατακτήσουν τα αναπτυξιακά στάδια). Στις περιπτώσεις αυτές είναι σημαντικό να βοηθήσουμε είτε ως γονείς είτε ως ειδικοί με

ένα πιο εύκολο σχολικό περιβάλλον όπου τα μαθήματα δεν θα το πιέζουν τόσο.

ΠΡΟΣΟΧΗ! Στη προκειμένη περίπτωση οι γονείς δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν αν όντως υπάρχει κάποιο θέμα καθυστέρησης στα παιδιά τους και για αυτό το λόγο δεν μπορούν να τα βοηθήσουν. Πολλές φορές, ακόμα και αν το υποψιάζονται δεν το δέχονται. Αυτό είναι πολύ δύσκολο για όλο το σύστημα της οικογένειας καθώς οι γονείς πιέζουν το παιδί έχοντας υπερβολικές αξιώσεις, ενώ το παιδί χάνει το ηθικό τους και την πίστη στις δυνατότητές του.

Οι γονείς ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ αφού έρθουν σε επαφή με τον δάσκαλο να διαλέξουν ένα σχολείο χαμηλότερων απαιτήσεων. Έτσι το παιδί θα βελτιωθεί θεαματικά και θα κερδίσει τη θέση του στην κοινωνία. Σημαντικό είναι οι γονείς να πάψουν να βλέπουν ως εν δυνάμει επιστήμονες τα παιδιά τους, καθώς πολλά δεν θα γίνουν τόσο γιατί δεν μπορούν όσο και γιατί δεν το θέλουν.

·       Ψυχολογικός παράγοντας και συμπεριφοράς:

Είναι ο παράγοντας που δεν αφορά τις δύο πρώτες περιπτώσεις. Με άλλα λόγια εδώ ανήκουν τα παιδιά που έχουν ψυχολογικές διαταραχές. Είναι τα λεγόμενα άτακτα παιδιά, τα αδιάφορα ή αφηρημένα που σπέρνουν την αταξία στο σχολείο αλλά και στο σπίτι.

Αυτά τα παιδιά έχουν κατά καιρούς χαρακτηριστεί με διάφορα επίθετα, όπως ΑΔΙΑΦΟΡΑ, ΑΔΙΟΡΘΩΤΑ, ΑΦΗΡΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ που αυτομάτως από-ενοχοποιούν τους γονείς οι οποίοι δεν κάνουν κάτι για τη βελτίωση της κατάστασης των παιδιών αυτής της κατηγορίας.

Ευτυχώς με την ανάπτυξη της επιστήμης της ψυχολογίας υπάρχει η δυνατότητα εντοπισμού αυτών των δυσκολιών.

Έτσι, αναγνωρίζοντας πως το παιδί είναι σε έναν δύσκολο δρόμο που δεν μπορεί να μάθει και να αποδόσει γιατί το απορροφούν τα προβλήματα και οι ανησυχίες του, το προσεγγίζουμε αναφερόμενοι σε δυσκολίες όπως:

διάσπαση προσοχής: σχετικά με αυτή τη δυσκολία έχουν γραφτεί πολλά. Το παιδί αν και θέλει να μάθει, δεν τα καταφέρνει να βρίσκεται σε κατάσταση συγκέντρωσης. Βυθίζεται στις σκέψεις του και επιστρέφει στη σχολική εργασία μετά από λίγο. Η απόδοση μειώνεται όσο δυσκολεύεται να παρακολουθήσει μαθήματα.

αδιαφορία με βιασύνη ή καθυστέρηση: εδώ μπορεί να μπει και η υπερκινητικότητα. Το παιδί δεν έχει ενδιαφέρον για το σχολείο και έτσι ή κάνει βιαστικά τα μαθήματά του ή και με καθυστέρηση. Σίγουρα, η προκλητικότητα ή η επιθετικότητα είναι στοιχεία που συνοδεύουν αυτή την περίπτωση. Αυτή η αδιαφορία συνήθως σχετίζεται με προβλήματα στο οικογενειακό περιβάλλον που προκαλούν αυτές τις αντιδράσεις. Για παράδειγμα:

1. πένθος: τα παιδιά με πένθος μπορεί να είναι χωρίς πατέρα ή χωρίς μητέρα. Βέβαια, μπορεί να τα ακουμπάει ο θάνατος και κάποιου πολύ αγαπητού προσώπου στο ευρύτερο κοινωνικό του σύνολο. Το πένθος είναι μια επίπονη διαδικασία, κυρίως για τα παιδιά καθώς δεν μπορούν να διαχειριστούν καλά ένα τόσο βαρύ συναίσθημα.  Ο θάνατος προκαλεί συναισθήματα ανασφάλειας και μοναξιάς. Συνθλίβει το παιδί και κατά συνέπεια οι προσπάθειές του στο σχολείο χαλαρώνουν.

2. παιδιά διαζυγίου: τα παιδιά χωρισμένων γονιών είναι άτομα που επίσης νιώθουν μοναξιά και ανασφάλεια. Πολλές φορές και μειονεκτικότητα απέναντι στα παιδιά που δεν έχουν χωρισμένους γονείς.
3. παιδιά που ζουν το 2^ο γάμο των γονέων: αν ο γονέας που παντρεύεται είναι η μητέρα είναι πιο ήπια τα πράγματα καθώς, στη μικρή ηλικία το παιδί δεν έχει αποχωριστεί τη μητέρα που είναι ακόμα και το ισχυρό πρόσωπο στη ζωή του. Αν παντρεύεται ο πατέρας είναι πιο δύσκολο να δεχτούν τα παιδιά μια καινούρια μητέρα. Βέβαια, αν είναι μικρά και η νέα γυναίκα δώσει αγάπη και τρυφερότητα σίγουρα θα είναι καλύτερα τα πράγματα. Όλα αυτά βέβαια έχουν αντίκτυπο στη σχολική επίδοση.
4. παιδιά υιοθεσίας: είναι μεγάλο θέμα αλλά δεν αφορά την ομάδα μας και θα αναλυθεί σε χωριστή παρουσίαση.
5. ανέχεια και ανεργία: επίσης.
6. μοναχοπαίδια: τα μοναχοπαίδια έχουν να αντιμετωπίσουν κινδύνους που δεν έχουν τα υπόλοιπα παιδιά. Έτσι, υπάρχουν οι γονείς που κρέμονται από πάνω τους και τα παραχαϊδεύουν σε σημείο που τα παιδιά αναπτύσσουν ένα υπέρμετρο ΕΓΩ το οποίο στη βάση του δεν είναι σταθερό αλλά απόλυτα εξαρτώμενο από το ΕΓΩ των γονέων.
7. ευκατάστατα ή καΚομαθημένα: αυτά τα παιδιά είναι που δεν έχουν επίγνωση της πραγματικότητας. Βρίσκονται στην σκέπη των γονέων μέχρι την ατυχή στιγμή που ανακαλύπτουν τι γίνεται γύρω τους. Είναι η πιο  sos ομάδα για κατάθλιψη!! Όταν συντελούνται παράγοντες που βγάζουν από την πλάνη αυτά τα παιδιά το πρώτο που διαταράσσεται είναι βέβαια η απόδοσή τους στο σχολείο.
8. άλλοι παράγοντες όπως η γέννηση ενός καινούριου μέλους στην οικογένεια: στην κατηγορία αυτή ανήκουν τα παιδιά που έχουν μικρότερη των 6 ετών διαφορά ηλικίας. Επίσης, τα παιδιά που ζουν σε οικογένειες με φασαρία και πολυκοσμία, αυτά που θεωρούνται τα «μεγάλα» μέχρι και από πολύ μικρή ηλικία αλλά και τα παιδιά που έχουν για κάποιους λόγους κενά στη φοίτησή τους αλλά δεν τα κάλυψαν ποτέ, είναι τα παιδιά που ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΟΥΝ στο σχολείο!

ΜΕΛΕΤΗ Νο 1

(Σχολές Γονέων 2012-3)

                                  ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΛΕΤΗΣ για παιδιά ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ:

Σύστημα μελέτης ονομάζουμε το σύνολο των τεχνικών που χρησιμοποιούμε οι ειδικοί και οι γονείς για να υποβοηθήσουμε τα παιδιά μας στη μελέτη των σχολικών μαθημάτων.

ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΑ:

Συνήθως προτείνουμε στους γονείς η βοήθεια στη μελέτη να περνάει από τα παρακάτω στάδια:

Στάδιο 1^ο:

Τα παιδιά στην Α’, Β’, Γ’ δημοτικού χρειάζονται ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ τη βοήθεια κάποιου ενηλίκου ώστε να μπορούν να μάθουν τεχνικές διαβάσματος.

Σε αυτές τις τάξεις, σταδιακά, τα παιδιά μαθαίνουν γραφή, ανάγνωση, έκφραση, εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο και την περιγραφή τους (διήγηση και αναδιήγηση) και αποστήθιση.

Οι γονείς οφείλουν να παίξουν βοηθητικό ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΡΟΛΟ σε όλα αυτά τα στάδια. Ο βοηθητικός ρόλος εγγυάται την ξεκάθαρη προσφορά μας προς το παιδί το οποίο ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ να μας θεωρήσει ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣ αλλά ΓΟΝΕΙΣ.

ΜΟΝΟ αν –για κάποιους ειδικούς λόγους- το παιδί βοηθηθεί σε αυτές τις τάξεις από ΕΙΔΙΚΟ εκτός του δάσκαλο του σχολείου, δεχόμαστε έναν ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ρόλο απέναντι στο παιδί.

Στάδιο 2^ο:

Τα παιδιά της Δ΄, Ε΄τάξης χρειάζονται ΑΙΣΘΗΤΑ μικρότερη βοήθεια, καθώς έχουν ήδη κατακτήσει τα προηγούμενα στάδια (γραφή, ανάγνωση, έκφραση, λεξιλόγιο,  περιγραφή -διήγηση και αναδιήγηση- και αποστήθιση).

Στη φάση αυτή του δημοτικού, η δική μας βοήθεια ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ από το χαρτί και το μολύβι και ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ με την ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ που μέχρι τώρα δεν ήταν απαραίτητη στα μαθήματα του σχολείου. Τα νέα βιβλία (τα τελευταία 6-8 χρόνια) μας οδηγούν στο να τα βοηθήσουμε και σε αυτόν τον τομέα.

Στάδιο 3^ο:

Η τελευταία τάξη του δημοτικού, σχετίζεται με τη δική μας ΠΑΘΗΤΙΚΑ ΕΝΕΡΓΗ στάση. Ένα προ-έφηβο, πια άτομο, δεν έχει πραγματική ανάγκη υποβοήθειας ούτε σε επίπεδο πρακτικό, ούτε σε επίπεδο γνωστικό (συνήθως). Είναι σημαντική η συμβολή μας σε επίπεδο ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗΣ, ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗΣ και βοήθειας στην ΑΤΟΜΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ.

Σεβόμενοι-ες τα παραπάνω αναπτυξιακά στάδια, μπορούμε να εντοπίσουμε συνήθη λάθη που γίνονται από γονείς κατά τη διάρκεια του δημοτικού σχολείου.