"Είναι σοφός ο γονέας που γνωρίζει το παιδί του" Ουίλιαμ Σέξπηρ

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

O ρόλος του Πατέρα



Ο ρόλος του πατέρα ως ρυθμιστής έντονων συναισθημάτων μέσα στην οικογένεια.


Είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε την σημερινή μας συνάντηση ορίζοντας την οικογένεια. Για καλύτερη επικοινωνία μεταξύ μας, ως οικογένεια θα λάβουμε όλα τα μέλη που συμμετέχουν στο μεγάλωμα των παιδιών (βασικοί γονείς) και τα ίδια τα παιδιά. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει διαζύγιο ή όχι, ή αν ο πατέρας κατοικεί-δουλεύει σε άλλη χώρα-περιοχή, θεωρούμε πολύ σημαντικό να εννοούμε Οικογένεια και τους 2 ενήλικες που εμπλέκονται.

Το παραπάνω πηγάζει από την ανάγκη να δώσουμε ζωντανό τον ρόλο του πατέρα. Ο πατέρας ως ρόλος έχει περάσει από πολλές δοκιμασίες, κυρίως στην Ελλάδα. Βασικές παραδοσιακές γραμμές αλλά και πεποιθήσεις έχουν αλλάξει, οπότε και ο επανακαθορισμός είναι σημαντικός να γίνει.

Κάποτε, ο πατέρας στην Ελλάδα ήταν παρών  στο σπίτι μέσω αξιών και ανδραγαθημάτων-ο πατέρας που έπεσε στον πόλεμο, που βρίσκεται στα καράβια, που είναι στα ξένα και στέλνει χρήματα. Ο ρόλος έμεινε ζωντανός μέσω της φροντίδας που το ανδραγάθημα και ο λόγος απουσίας (να στείλει χρήματα, να στηρίξει) υποδείκνυαν. Βασικό στοιχείο για να πετύχει το παραπάνω, ήταν ο τρόπος που η μητέρα κρατούσε ζωντανή τη θέση του πατέρα στο σπίτι. Μιλούσε για εκείνον με σεβασμό, αγάπη και αναγνώριση. Ήταν εκεί χωρίς να είναι. Υπήρχε η καρέκλα του, η θέση του.

Στην πορεία, τα ζευγάρια δεν είχαν τόσους αποχωρισμούς, δεδομένου ότι άλλαξαν οι κοινωνικές και όχι μόνο συνθήκες. Ο πατέρας μπήκε μέσα στο σπίτι, οι ανάγκες δεν ήταν τόσο επιτακτικες, και έτσι άρχισε η οικογένεια να συσπειρώνεται κυρίως γύρω από τους δύο γονείς.

Μέσα στα χρόνια, το ζευγάρι ισχυροποιήθηκε, δόθηκαν και πάλι κάποιοι παραδοσιακοί ρόλοι, όπως το ότι η μητέρα έμενε κυρίως στο σπίτι, στο μεγάλωμα των παιδιών και στις δουλειές του σπιτιού, ενώ ο πατέρας έλειπε αρκετές ώρες και πάλι για να φέρει τα προς τα ζην και να οδηγήσει την οικογένειά του σε ολοένα και καλύτερες συνθήκες –κοινωνικές & οικονομικές.

Βασικό στοιχείο που αναδύθηκε μέσα στις οικογένειες ήταν πια η ΣΧΕΣΗ των γονέων, στην οποία τα παιδιά γίνονται πια μάρτυρες και δεν ακούν πια ιστορίες. Ο πατέρας είναι εδώ, ζωντανός, με στοιχεία που επιτρέπουν την δέσμευση ή όχι, την κοντινότητα ή όχι. Εδώ, ξεκινάνε και τα πρώτα οικογενειακά θέματα, καθώς συστηματικά ο πατέρας συμμετέχει ( ή όχι) στην καθημερινότητα της οικογένειας.

Ακόμα ισχύει το παραπάνω σχήμα το οποίο έχει και την παραλλαγή της οικογένειας με την μητέρα να λείπει εξίσου ή πια και παραπάνω ώρες από το σπίτι ώστε να εργαστεί και να φέρει, ισότιμα, τα προς το ζην μέσα στο σπίτι . Σε αυτές τις 2 υποπεριπτώσεις το ζευγάρι των γονέων κλονίζεται κι άλλο και τα παιδιά γίνονται μάρτυρες των επεξεργασιών μεταξύ των δύο σημαντικών μεγάλων για το πώς να τα βγάλουν πέρα.

 

Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο, τα διαζύγια και οι αποχωρισμοί αυξήθηκαν και οι πατέρες που ξαναλείπουν λόγω συνθηκών πλήθυναν. Στο κύκλο αυτό, έχουν γίνει πολλές ζυμώσεις για το πώς οι σύζυγοι πλησιάζονται και τιμούν ο ένας τον άλλο. Για το πώς τα παιδιά παίρνουν και από τους δύο και όχι μόνο από την καταγραφή που ο ένας κάνει για τον άλλο.

Πιο συγκεκριμένα, έρευνες έχουν δείξει ότι ο πατέρας λαμβάνει μεγαλύτερο μέρος στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού από ότι νομίζουμε.

ΝΗΠΙΑΚΗ ΗΛΙΚΙΑ:

Ο ενεργός πατέρας γίνεται ρυθμιστής συναισθημάτων-κυρίως των αρνητικών συναισθημάτων. Στα αγόρια της νηπιακής ηλικίας, το παιχνίδι με τον πατέρα μπορεί να ρυθμίσει καλύτερα τον θυμό (βασικό συναίσθημα) και την επιθετικότητα του αγοριού, συντελώντας στην αρρενωπή εικόνα του και την υγιή ταύτιση, ενώ στο νήπιο κορίτσι, το παιχνίδι και η συναναστροφή με τον πατέρα του μπορεί να τη βοηθήσει να χτίσει την θηλυκότητά της, καθώς τα κορίτσια μέσα από τα μάτια του πατέρα παίρνουν την τελική τους εικόνα.

Το παιχνίδι του πατέρα και στις δύο περιπτώσεις (αγόρι-κορίτσι) ακολουθεί το παιδί. Ο πατέρας κρατώντας τον ρόλο του (δυνατός, να καθοδηγήσει, να θαυμάσει και να μάθει όρια στο παιδί) συμμετέχει σε ό,τι το παιδί υποδεικνύει. Δεν θέλουμε τα νήπια να παίξουν με τους όρους μας. Θέλουμε εμείς να τα ακολουθήσουμε.

Ο πατέρας εδώ αποτελεί τη βάση του ψυχισμού του νηπίου.

ΣΧΟΛΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ:

Στην ηλικία του δημοτικού, επίσης, ισχύει ότι ακολουθεί ο πατέρας το παιδί, όμως, εδώ  βάζουμε πιο ξεκάθαρους τους κανόνες ενός παιχνιδιού καθώς το παιδί γνωστικά μπορεί να το στηρίξει. 

Εδώ ο ρόλος του πατέρα είναι να διαπαιδαγωγήσει με ειλικρίνεια το παιδί και να το συνδέσει με τον έξω κόσμο. Να του μάθει κοινωνικές έννοιες, οικονομικές έννοιες, να λύσει απορίες.

ΕΦΗΒΕΙΑ:

Στην εφηβεία, ο πατέρας οφείλει να κρατά «αποστάσεις» και να δίνει το προβάδισμα στο έφηβο αγόρι-κορίτσι, αφουγκραζόμενος άλλη μια φορά τις ανάγκες του νεαρού ατόμου που αναπτύσσεται. Στα αγόρια έρχεται η σύγκρουση από το σχήμα ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ-ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, που αφορά κυρίως το έξω από το σπίτι, ενώ στο κορίτσι η σύγκρουση έρχεται από την ανάγκη ο πατέρας να την αναγνωρίσει όχι πια σαν το κοριτσάκι του αλλά σαν ένα μεγαλύτερο άτομο.

 

Ο πατέρας στην επιθετικότητα και τον θυμό μπορεί να ρυθμίσει τις έντονες αντιδράσεις. Μέσω του παιχνιδιού ή της σωματικής δραστηριότητας δίνει ερεθίσματα στο παιδί διαφορετικά της μητέρας που είναι κυρίως λεκτική, μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις και αναλύει τα συναισθήματα. Ο πατέρας από την άλλη, δημιουργεί, κατασκευάζει, συγκεντρώνει και ανταλλάσσει πιο πρακτικές πληροφορίες.

Ο πατέρας ισορροπεί τον θυμό του παιδιού και κατά συνέπεια την επιθετικότητα, γινόμενος ο ίδιος παράδειγμα σταθερότητας, ηρεμίας και καθοδήγησης. Έτσι, διευκολύνει την ταύτιση μαζί του, παρόλο που υπάρχει εσωτερική σύγκρουση στο μικρό αγόρι.

Στο συναίσθημα της ζήλιας, ο πατέρας μπορεί να εξισσοροπήσει τις ακραίες αντιδράσεις, γιατί η ζήλια είναι ένα σύνθετο συναίσθημα το οποίο αποτελείται από θυμό και επιθυμία. Έτσι, εφόσον έχουμε ρυθμίσει τον θυμό, η επιθυμία μπορει να βγει ξεκάθαρη χωρίς επιθετικότητα.

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

ΟΡΙΑ στο Sofias Kinderhaus (www.sofiaskinderhaus)



ΘΕΜΑ: ΟΡΙΑ (ΥΠΝΟΣ_ΔΙΑΤΡΟΦΗ_ΚΡΙΣΕΙΣ ΘΥΜΟΥ)


Το θέμα των ορίων είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στην διαπαιδαγώγηση των νηπίων. Κάτω από την ομπρέλα αυτού του θέματος, οι γονείς εκπαιδεύονται για το πώς μπορούν να διαχειριστούν με φροντίδα και ειλικρινή υπομονή τις κρίσεις θυμού που κορυφώνονται μέχρι τα 3.5-4 έτη, τα πείσματα της διατροφής αλλά και τον ύπνο στο κρεβάτι των γονέων.

Η βάση για όλα τα παραπάνω είναι η στάση των γονέων. Για τη στάση των γονέων θα μιλήσουμε αρχικά και θα συνεχίσουμε στα επιμέρους θέματα.

ΣΤΑΣΗ ΓΟΝΕΩΝ:  Νούμερο 1. Όριο γονέων

Ψυχραιμία, υπομονή και να αντιδράμε στα παιδιά μας πριν το ΚΑΙΡΙΟ ΣΗΜΕΙΟ> σημείο δικής μας έκρηξης. Άρα το πιο βασικό στοιχείο στη στάση γονέων είναι να γνωρίζουμε πότε πρόκειται να ξεπεράσουμε τα δικά μας όρια. Άλλωστε πώς θα διδάξω όρια στα παιδιά μου αν εγώ δεν αναγνωρίζω τα δικά μου όρια;!

                              Νούμερο 2. Ξεκάθαρο πλάνο

Δεύτερο βασικό στοιχείο είναι η κατασκευή ξεκάθαρου πλαισίου κανόνων. Προϋπόθεση  για αυτό είναι η συναίνεση των δύο γονέων στο τι κανόνες υπάρχουν στο σπίτι. Η καθημερινότητα μας οδηγεί στο ότι μπορεί να κατασκευάζονται και να ανασκευάζονται οι κανόνες του σπιτιού πολλές φορές μέσα στη μέρα μας, καθώς το νήπιο (μικρό νήπιο) αλλάζει και μετουσιώνει συνέχεια το εύρος των αντιλήψεών του και τις δυνάμεις του. Έτσι, οι γονείς χρειάζεται να είναι συνέχεια σε λεκτική και μη λεκτική επικοινωνία (πχ βλεμματική) ώστε να καταφέρουν να χτίσουν ένα καλό δίκτυο κανόνων που τηρούνται ανεξάρτητα από το ποιος μένει με το παιδί.


ΔΙΑΤΡΟΦΗ: στο θέμα της διατροφής τα βασικά σημεία είναι να μην μεταδοθεί στο παιδί ο αβάσιμος φόβος ότι θα μείνει νηστικό ή ότι υπολείπεται στην ανάπτυξή του. Ακόμα και αν οι καμπύλες δεν ικανοποιούν τους γονείς είναι σημαντικό να λάβουν υπόψη τη γνώμη του παιδιάτρου τους. Στην πορεία, είναι σημαντικό να θέσουμε ως στόχο την ανεξαρτησία του παιδιού στην διατροφή. Αυτό σημαίνει ότι από την στιγμή που πρωταρχίζει να τρώει στερεά τροφή (εννοώντας κρέμα) να το αφήσουμε μόνο του. Να πάρει το κουτάλι ακόμα και αν ταΐσει το αυτάκι του..εκείνη τη στιγμή το παιδί μας συντονίζεται οπτικοκινητικά, αναπτύσσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του, ανακαλύπτει μυρωδιές και υφές. Στην πορεία, σημαντικό να μπορεί να έχει πρόσβαση στο φαγητό χωρίς να χρειαστεί ενήλικα. Δηλαδή, αν για οποιονδήποτε λόγο το παιδί δεν έχει μπει ακόμα σε σειρά, είναι καλό να έχουμε ώρες μεσημεριανού και βραδυνού, να βλέπει τους ενήλικες, οι οποίοι τρώνε το δικό τους φαγητό και δεν είναι πάνω από άλλο μέλος της οικογένειας.

ΥΠΝΟΣ: Στον ύπνο, επίσης, η αρχή είναι το παν (να κοιμάται πάντα στο κρεβατάκι του, να το μάθουμε να ξεχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα, να μην ενδίδουμε στο πρώτο πείσμα). ΑΝ για οποιονδήποτε λόγο το παιδί κάνει πείσματα στον ύπνο, αναρωτηθείτε μόνο, πόσο φυσιολογική ανάγκη είναι να κοιμάται κανείς. Η εκπαίδευση συνήθως είναι λίγες μέρες εώς λίγες εβδομάδες.

1ο βήμα: Συμφωνία και ενημέρωση στο παιδί (δεν θα έρχομαι εγώ-δεν θα έρχεσαι εσύ).

2ο βήμα: Τήρηση ανελλιπώς και από όλους.

3ο βήμα: Μπαίνουμε στη διαδικασία ύπνου πριν χάσει όλες του τις δυνάμεις-ξεκινάμε νωρίτερα, περνάμε χρόνο μαζί του, αναγνωρίζει ότι κάτι αλλάζει εδώ.

4ο βήμα: Στις αφυπνίσεις αρχικά ανταποκρινόμαστε στο 1 λεπτό, 5 λεπτά, 10 λεπτά, μόνο λεκτικά…σε διάστημα λίγων ημερών….

5ο βήμα: Τήρηση των παραπάνω.

ΘΥΜΟΙ: είναι σημαντικό να ξεχωρίσουμε αν ο θυμός του παιδιού μας είναι έκρηξης ή διεκδίκησης. Ο θυμός είναι το πιο γνωστό και χρήσιμο συναίσθημα του παιδιού. Στόχος των γονέων είναι να μην τον ενοχοποιήσουμε γιατί αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ενοχικά σύνδρομα.

Α. Έκρηξη: συνήθως το παιδί υπερβάλλει στις αντιδράσεις του, δεν ακούει τη στιγμή εκείνη, έχει εσωτερικό κίνητρο που μπορεί να είναι κούραση, πόνος, αναστάτωση, κάποια άβολη κατάσταση, μία ταραχή που συναισθάνεται από το περιβάλλον (πχ. Γονείς).

ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ: Επιτρέπουμε την ολοκλήρωση του μοτίβου θυμού. Καταπραΰνουμε με το χάδι και τη σωματική επαφή.  Χωρίς σχόλια τακτοποιούμε-φροντίζουμε για την ανάγκη του παιδιού.

Β. Διεκδίκηση: συνήθως το παιδί κορυφώνει σταδιακά. Δεν φτάνει κατευθείαν στο θυμό, αλλά οι γονείς δεν είναι ακόμα εκπαιδευμένοι να το δουν. Έχει εξωτερικό κίνητρο θυμού, όπως η ζήλια για το αδελφάκι του ή κάποια άλλη κατάσταση που συναισθάνεται ότι το αδικούν (δεν έχει πλήρη επίγνωση της αδικίας).

ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ: Επεμβαίνουμε στον θυμό. Δίνουμε το δίκιο του παιδιού και επαναφέρουμε την «δικαιοσύνη». Όσο πιο νωρίς επέμβουμε τόσο καλύτερα τα αποτελέσματα.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

ΡΟΛΟΙ ΠΑΙΔΙΩΝ και ΤΥΠΟΙ ΓΟΝΕΩΝ


Τύποι γονέων και Ρόλοι Παιδιών.

 

Πολλές βιβλιογραφικές αναφορές υπάρχουν σχετικά με τον παραπάνω τίτλο και συγκεκριμένα με το πρώτο μισό του, «τύποι γονέων». Στόχος μας είναι να συνδυάσουμε τους τύπους γονέων που συναντάμε στην σύγχρονη ελληνική οικογένεια, με τους ρόλους που τα παιδιά τους κρατάνε.

Πιο συγκεκριμένα,

ΤΥΠΟΙ ΓΟΝΕΩΝ:

Οι γονείς διερχόμαστε στην ιδιότητα της γονικότητας από την πρώτη στιγμή που καλοσωρίζουμε το πρωτότοκο παιδί μας στην οικογένεια. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως τα προσωπικά χαρακτηριστικά (προσωπικότητα) μας, τις κοινωνικές συγκυρίες (περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε και περιβάλλον στο οποίο ζούμε) και ο τρόπος που σχετιζόμαστε μέσα στην οικογένεια στις διάφορες δυάδες (γονέας-γονέας, γονέας-παιδί, παιδί-παιδί κοκ). Στο σημείο αυτό μπορούμε να διαχωρίσουμε την γονική συμπεριφορά από τη γονική προσέγγιση. Η γονική προσέγγιση μπορεί να είναι Συνειδητή (ο γονέας ανοιχτός στην αλλαγή, μπορεί να αναθεωρήσει κάποια συμπεριφορά του), Ημισυνειδητή (συνδυασμός του πρώτου και τρίτου, ξεκινούν με το πατροπαράδοτο αποτύπωμα από την πατρική οικογένεια, όμως αμφισβητούν και αλλάζουν τεχνικές) ή Ασυνείδητη (παραδοσιακός τρόπος μεγαλώματος χωρίς να σκεφτεί ο γονέας αν είναι αποτελεσματικός κιόλας. Έτσι μεγάλωσα εγώ έτσι θα μεγαλώσω και το παιδί μου).

Ποια είναι η βασική διαφορά της γονικής συμπεριφοράς από τη γονική προσέγγιση:

Η γονική προσέγγιση καθορίζει τη συμπεριφορά μας (συμπληρωματικά με τις εμπειρίες μας πριν και στη δημιουργία οικογένειας) και σε συνδυασμό μας οδηγεί στην υιοθέτηση ενός τύπου γονέα.

Η γονική συμπεριφορά μπορεί να διαφοροποιηθεί αν αλλάξει η προσέγγιση.

Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν στους 4 βασικούς τύπους γονέα (κατά Baumrind)

Οι βασικοί τύποι γονέα είναι ο Δημοκρατικός, ο Ανεκτικός, ο Αυταρχικός και ο Αδιάφορος. Αξίζει να αναφέρουμε ότι τον τελευταίο καιρό, γίνεται λόγος για τον γονέα ελικόπτερο.

Ας δούμε πιο αναλυτικά:

1.      Ο γονέας δημοκρατικός

Είναι ζεστός και στοργικός. Αυτοί οι γονείς υιοθετούν οικογενειακούς κανόνες. Βάζουν στα παιδιά τους όρια και όρους με ευέλικτο τρόπο και όχι άκαμπτο. Απαιτούν και προσδοκούν από τα παιδιά τους βάσει αναπτυξιακής φάσης και διαφορετικότητας. Ενθαρρύνουν την έκφραση θετικών και αρνητικών συναισθημάτων του παιδιού τους. Αφήνουν πρωτοβουλίες στο παιδί τους. Επικοινωνούν λεκτικά και εξωλεκτικά με το παιδί τους. Δημιουργούν διάλογο και χρησιμοποιούν επιχειρήματα. Παρατηρούν το παιδί και αφουγκράζονται τα μηνύματά τους.

2.    Ο γονέας ανεκτικός

Είναι ήπιος και συναισθηματικός. Ασκούν περιορισμένο έλεγχο και συγχωρούν σχεδόν τα πάντα στο παιδί τους. Υπάρχει μεγάλη εως υπερβολική επιείκεια σε σημείο που το παιδί διαμορφώνει μόνο του τις αποφάσεις του. Δεν υπάρχουν κανόνες  και υποχρεώσεις. Συνήθως ο γονέας αισθάνεται στραγγισμένος και κατάκοπος και το παιδί είναι εκνευρισμένο και ανασφαλές.

3.     Ο γονέας αυταρχικός

Είναι αυστηρός και αμείλικτος στις τιμωρίες του. Η υπακοή και η πειθαρχία του παιδιού είναι η προτεραιότητα του γονέα αυτού. Υπάρχει έλλειψη επικοινωνίας και ασκείται υψηλή πίεση στα παιδιά-ψυχολογική, χρονική. Προσδοκία γονέων για την τέλεια συμπεριφορά και απόδοση του παιδιού τους.

Σαν υποκατηγορία θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τον γονέα-ελικόπτερο.

4.    Ο γονέας αδιάφορος

Είναι απών ψυχολογικά, κάποιες φορές και φυσικά. Καταβάλλουν λίγη ή καθόλου προσπάθεια για την κοινωνικοποίηση και εξέλιξη του παιδιού τους. Δεν θέτουν όρους και είναι τιμωρητικοί όταν φτάσει «ο κόμπος στο χτένι».

 

Με βάση τους τύπους μπορούμε να αναφέρουμε κάποιους ρόλους παιδιού.

 

ΡΟΛΟΙ ΠΑΙΔΙΩΝ:

Η λίστα είναι μεγάλη. Εμείς θα δανειστούμε μόνο κάποιους ρόλους από την συστημική θεωρία.

α/ παιδί υπεργονιός

το παιδί που φροντίζει όλο το οικογενειακό σύστημα σαν να είναι ο μεγάλος, ο ενήλικας. Το παιδί που δεν κάνει εφηβεία και αντιδράσεις, έχει υψηλή ενσυναίσθηση και μπορεί να φροντίζει γονείς και αδέλφια, φίλους ακόμα και εκπαιδευτικούς. Κρύβεται ο φόβος να μην αναγνωρίζει τις δικές του δυσκολίες και πιέζει τις ισότιμες σχέσεις.

Συνήθως το παιδί υπεργονιός δημιουργεί ρόλο γονέα επιεική και κατά περίπτωση δημοκρατικό.

β/ παιδί ταυτοποιημένος άρρωστος

το παιδί που αρρωσταίνει συχνά, έχει σχολική άρνηση, μαθησιακές δυσκολίες (ψευδείς), βάζει συχνά γύψο κοκ.

Το παιδί αυτό έχει αναλάβει τον ρόλο του να παθαίνει για να συσπειρώνει γύρω του τους γονείς. Μία παραλλαγή είναι το παιδί που κάνει συνέχει φασαρία, που συσπειρώνει γύρω του τους γονείς και θυσιάζεται στο να θυμώνουν μαζί του ώστε να μην θυμώνουν μεταξύ τους.

Συνήθως γίνεται αδιάφορος ή αυταρχικός γονέας.

γ/ παιδί μαύρο πρόβατο

Αγαπάμε πολύ αυτόν τον ρόλο. Το παιδί κάνει αντιδράσεις, έχει επιχειρήματα και μπορεί να δυσκολεύει τον γονέα του. Όμως, καταφέρνει να διαμορφώσει την προσωπικότητά του. Συνήθως γίνεται γονέας δημοκρατικός.

δ/ παιδί εκπρόσωπος

τέλος έχουμε το καλό παιδί. Ένας ρόλος που εμπεριέχει τελειομανία, τελειοθηρία και μία συνεχή προσπάθεια να βγαίνουν οι γονείς ασπροπρόσωποι. Οι πρωτιές είναι που του δείχνουν τον εαυτό τους και κουβαλούν όλες τις προσδοκίες των γονέων. Μέχρι την πρώτη ενήλικη φάση πάνε όλα καλά, αλλά όταν κάνουν δική τους οικογένεια αρχίζουν οι δυσκολίες. Συνήθως γίνονται επιεικής μπορεί και αδιάφοροι γονείς. Κάποιες φορές προκύπτουν επίσης και οι 2 άλλοι ρόλοι.

 (Απόσπασμα από Μάθημα στις Σχολές Γονέων σε Γονείς του Δημοτικού Σχολείου της Εκπαιδευτικής Αναγέννησης)